Body of Proof Sezon 4

megan

Pomysł na to opowiadanie pojawił się bardzo dawno temu. Początkowo dla zabawy wyobrażałam sobie, jak potoczą się losy Megan w 3 sezonie. W mojej wyobraźni Peter przeżył i wyjechał by wrócić w finale wyznając Megan miłość. Zawsze chciałam, żeby byli razem choć tak naprawdę nie potrafiłam ich sobie wyobrazić jako pary, co teraz wydaje mi się głupie.
Ale Peter nie przeżył, pojawił się Tommy i zanim się zorientowałam nie potrafiłam sobie wyobrazić, że mogliby nie być razem. Oczywiście długo trwało nim Megan zrozumiała, że znowu go pokochała, ale udało się.
Moje plany spaliły na panewce, ale w zeszłym tygodniu pomysł odżył i w ciągu kilku dni napisałam ponad połowę sezonu.

Okej, a teraz do rzeczy. Ci, którzy oglądali serial, już na wstępie zorientują się, że kilka faktów się nie zgadza. Więc od razu wyjaśnię, że wszystkie zmiany zaszły na potrzeby opowiadania i mają one wpływ na to, co wydarzy się w finałowym odcinku Smile

Ach, no i jeszcze jedna rzecz. Pierwszy odcinek, jest takim jakby przypomnieniem tego, co działo się kiedyś w życiu Megan i jest on niezbędny do zrozumienia dalszych wydarzeń Smile

pozostałe odcinki będą dłuższe i bardziej rozbudowane Smile

Mam nadzieję, że będzie się wam to czytało równie dobrze, jak mnie się pisało Smile

a więc… kamera, akcja…

Body of proof sezon 4 odcinek 1 „I tak to się zaczęło”

Przed sezonem

15 lat temu, podczas rezydentury w Nowym Yorku, miałam pacjenta. Rannego podczas strzelaniny młodego policjanta o imieniu Tommy. Pewnego dnia, podczas obchodu, Tommy się do mnie uśmiechnął. Po jakimś czasie odwzajemniłam uśmiech. Kiedy wychodził ze szpitala zaprosił mnie na randkę. Niepewna, czy dobrze robię, zgodziłam się. I tak narodził się romans. Romans, który zakończył się równie szybko, jak się zaczął.
Zraniona zdradą ukochanego mężczyzny spakowałam się i wróciłam do Filadelfii, gdzie moja matka przedstawiła mnie młodemu prawnikowi – Toddowi Flemingowi.
Todd oświadczył mi się po dwóch miesiącach znajomości. Miałam wtedy 28 lat i moja miłość do Tommy’ego przerodziła się w niechęć. Gdy czasami o tym myślę, dochodzę do wniosku, że zgodziłam się za niego wyjść nie dlatego, że go kochałam, ale na złość Tommy’emu i samej sobie.
I tak też, trzy miesiące później, będąc już w zaawansowanej ciąży, stanęłam przed ołtarzem. Pełna wątpliwości co do przyszłości tego związku, a przede wszystkim do mojej miłości do Todda, powiedziałam sakramentalne „tak”.
Początek naszego małżeństwa był najlepszym jego okresem. Radość oczekiwania na pierwsze dziecko wypełniała całe nasze dnie. Chodziliśmy po niezliczonej ilości sklepów dziecięcych, oglądaliśmy wózki, łóżeczka i ubranka, wybraliśmy farbę do pokoju córeczki, która miała niebawem przyjść na świat. Byłam wtedy bardzo szczęśliwa i myślałam, że to właśnie z nim spędzę resztę mojego życia. Po trzech miesiącach naszego małżeństwa urodziła się Lacey. Wydawaliśmy się być najszczęśliwszymi rodzicami na świecie i tak też w było, do momentu, w którym odkryłam, że mój kochający mąż ma kogoś na boku. Od tamtej chwili rzuciłam się w wir pracy. Mimo wszystko nikt nie wiedział o tym, że oboje tkwimy w nieszczęśliwym związku. Wszyscy myśleli, że jesteśmy kochającym się małżeństwem, jednak już wtedy nasze małżeństwo było fikcją, a my po prostu świetnie graliśmy przed rodziną i przyjaciółmi. To, co kiedyś było miłością z czasem przerodziło się w niechęć. Gdy Lacey skończyła siedem lat nie potrafiliśmy już udawać, jedynym wyjściem pozostawał rozwód.
I tak też się stało. Rozwiedliśmy się, a Todd zadbał o to, bym została z niczym. Zabrał dom, samochód i Lacey. Nie zdawałam sobie sprawy, że straciłam córkę, do chwili, w której ciężarówka nie uderzyła w mój samochód i nie straciłam tego, co wydawało mi się wtedy najcenniejsze – chirurgii. Dopiero, kiedy nie mogłam operować dotarło do mnie, że nie mam nic. Zamknęłam się w czterech ścianach mojego mieszkania i przeszłam przez załamanie psychiczne. Nie wiedziałam, jak żyć i co robić. Godzinami siedziałam przed telewizorem, wpatrując się w różnego rodzaju telenowele. Aż pewnego dnia natrafiłam na serial o medycynie sądowej. Wtedy poczułam, że to jest klucz do rozwiązania moich problemów.
Zrobiłam specjalizację i zaczęłam pracę w Zakładzie Medycyny Sądowej. Tam poznałam Petera Dunlopa, który z czasem stał się moim przyjacielem i który pomógł mi odzyskać Lacey, choć to wcale nie było łatwe. Peter wiele razy wyciągał mnie z opresji, aż do pewnego dnia, w którym prawie stracił życie, próbując mnie ratować. Po całym zdarzeniu wyjechał zostawiając mnie samą.
I tak dochodzimy do punktu kulminacyjnego – powrotu mężczyzny, który wiele lat temu złamał mi serce. Tommy Sullivan wrócił do Filadelfii, a ja po raz kolejny dostałam od życia w twarz. Tommy przez rok próbował wzbudzić we mnie uczucie. Wiele mu zawdzięczałam. Uratował życie mnie i Lacey, był przy mnie, podczas ekshumacji zwłok mojego ojca, wiele razy ryzykował dla mnie swoją karierę. Ostatecznie dopiął swego i rozbudził żar w moim sercu, ale czy uda mu się ten żar podtrzymać? Zobaczymy.

Mikołajek

megan

Body of proof sezon 4 odcinek 2 „Nowy początek”

To była długa i męcząca noc. Tommy potrafił zaspokoić kobietę. W mgnieniu oka powróciły wszystkie wspomnienia z Nowego Yorku. Co prawda nie byliśmy już tacy młodzi, ale nadal mieliśmy w sobie to coś.
Powoli otworzyłam oczy. Tommy leżał obok mnie, jeszcze śpiąc. Jego tors był odkryty. Uśmiechnęłam się i sięgnęłam po telefon, żeby sprawdzić która godzina. Nagle zerwałam się, jak oparzona.
- ch****a – krzyknęłam, szukając wzrokiem mojej sukienki. – Szlag by to trafił. Auu – syknęłam, kiedy uderzyłam się w mały palec u nogi. Zaczęłam skakać na jednej nodze, zakładając sukienkę i jednocześnie szukając butów.
- Co się… – mruknął zaspany Tommy, otwierając oczy. – Czemu się ubierasz? – ożywił się, patrząc na mnie.
- Lacey zaraz wychodzi do szkoły – rzuciłam zakładając buty. – Jak myślisz, co sobie pomyśli, kiedy zobaczy, że mnie nie ma?
- Nie wiem, że… musiałaś wcześniej wyjść do pracy?
- Yhy – uśmiechnęłam się i pocałowałam go. – Do zobaczenia.

Piętnaście minut później weszłam do mojego mieszkania. Lacey siedziała przy stole i jadła płatki na mleku.
- Mam dla ciebie gorącą czekoladę – uśmiechnęłam się. Po drodze stanęłam na stacji benzynowej i kupiłam napój. Musiałam mieć jakąś wymówkę.
- Gdzie byłaś w nocy? – spytała uśmiechnięta Lacey, jak gdyby nigdy nic.
- Co? Skąd takie pytanie? – udawałam zdziwioną. – Byłam tutaj, w domu.
- Mamo, wiesz, że mnie nie oszukasz – spojrzała na mnie z uśmiechem. – Masz na sobie to samo ubranie co wczoraj i ten sam makijaż, a twoje podkrążone oczy wskazują, że niewiele spałaś.
- Naoglądałaś się za dużo seriali – pogładziłam ją po głowie.
- Babcia mi powiedziała, że pojechałaś do Tommy’ego. Dlaczego po prostu nie powiesz, że u niego spałaś.
Zamurowało mnie. Stałam z otwartymi ustami, patrząc na moją córkę jedzącą śniadanie.
- Ja… Nie powinnaś zbierać się do szkoły? – zmieniłam temat.
- Mamo, dzisiaj sobota – zaśmiała się Lacey. – I nie odpowiedziałaś na pytanie.
- Okej – uśmiechnęłam się w końcu. – Tak, byłam dzisiaj u Tommy’ego, ale to nic nie znaczy, rozumiesz?
- Tak się cieszę – Lacey podeszła i przytuliła mnie. – Więc jesteście teraz parą? Zamieszkacie razem? Byłoby cudownie – mówiła pełna entuzjazmu Lacey.
- Skarbie, nie jesteśmy parą – zaśmiałam się. – Na razie ponownie się poznajemy.
- Ale spałaś z nim.
- Lacey… proszę, zapomnijmy o tym, dobrze? Mam dla ciebie propozycję – uśmiechnęłam się. – Co powiesz na to, żebyśmy w przyszłym tygodniu pojechały na weekend gdzieś nad morze?
- A może poczekamy do wakacji i pojedziemy na cały tydzień? – zaproponowała Lace.
- Jestem za – zaśmiałam się i wstawiłam wodę na herbatę, Lacey tymczasem poszła do swojego pokoju.

Zmywałam naczynia, kiedy zadzwonił mój telefon.
- Tommy – uśmiechnęłam się mimowolnie.
- Hej, wiesz, tak sobie pomyślałem, że może powinniśmy się spotkać na obiedzie? Zapraszam cię do tej nowej włoskiej restauracji. Co ty na to? – słyszałam entuzjazm w jego głosie i wcale nie byłam z tego zadowolona.
- Um… wiesz co… – miałam wrażenie, że się duszę. Brakowało mi powietrza. Bałam się. – Dzisiaj chyba nie dam rady… wiesz, mam zaplanowane trzy sekcje i raczej nie zdołam się wyrwać – próbowałam coś wymyśleć. Nagle noc spędzona z Tommym, choć cudowna, teraz wydawała się być pomyłką. Nie chciałam na razie się z nim widzieć.
- Szkoda – odparł wyraźnie zawiedziony. – To może jutro?
- Tak… jutro chyba będzie dobrze – zgodziłam się niechętnie, choć starałam się nie brzmieć jakbym go unikała. Nagle w kuchni zmaterializowała się Lacey. – Wiesz co, muszę kończyć. Do zobaczenia jutro – rozłączyłam się, zanim odpowiedział.
- Mamo, zawieziesz mnie do taty? W poniedziałek mam klasówkę z biologii, a zostawiłam u niego książkę i nie mam się z czego uczyć.
- Jasne – uśmiechnęłam się.

Pół godziny później wysiadłyśmy z samochodu i ruszyłyśmy w stronę drzwi. Musiałam pogadać z Toddem i wyjeździe.
Drzwi były otwarte, co nas trochę zaniepokoiło. Todd nigdy nie zostawiał ich otwartych. Kiedy byliśmy małżeństwem ciągle się o to kłóciliśmy. On nie chciał żeby ktoś wszedł do domu, kiedy był zajęty pracą, a ja zawsze zapominałam o swojej parze kluczy i gdy wracałam musiałam się do nich dobijać.
Razem z Lacey postanowiłyśmy wejść i sprawdzić, co się stało.
- Todd, tato? – wołałyśmy na przemian, ale nikt nie odpowiadał. W salonie grał telewizor, pomyślałam, ze pewnie zasnął oglądając telewizję. Jednak pamiętałam że Todd zawsze głośno chrapał, a w domu oprócz telewizora było cicho. Nie zgadzało się coś jeszcze. Wtedy tego nie zauważyłam, ale kiedy pchnęłam za sobą drzwi nie zamknęły się, ponieważ zamek został wyrwany.
- Mamo, boję się – szepnęła Lace.
- Już dobrze skarbie – przytuliłam ją. – Idź po książkę, a ja poszukam taty, dobrze?
Lacey mruknęła coś w odpowiedzi i ruszyła w stronę schodów.
Patrzyłam jak idzie, a po chwili udałam się w stronę kuchni. Nagle usłyszałam przeraźliwy krzyk.

W pierwszej chwili, nie wiedziałam co się dzieje, jednak zaraz się otrząsnęłam i szybko pobiegłam do salonu, by sprawdzić, co tak przestraszyło moją córkę. Kiedy przekroczyłam próg wielkiego pokoju, stanęłam jak wryta. Wszystko było poprzewracane. Na podłodze walały się papiery, a wielka półka na której stały książki leżała na ziemi. Lampka stojąca na komodzie miała pęknięty abażur, zasłonki były pozrywane. Jedyne co zostało nienaruszone to telewizor, na ekranie którego Eva Longoria właśnie całowała swojego nieletniego ogrodnika.
Dopiero po chwili zobaczyłam to, co tak bardzo przeraziło moją córkę. Todd leżał na dywanie i nie dawał oznak życia. Wokół niego zgromadziła się kałuża krwi. Podbiegłam do niego i sprawdziłam czy oddycha.
- Todd, słyszysz mnie? – wyczuwałam puls, co oznaczało, że jeszcze żyje. – Todd, odezwij się. Lacey zadzwoń po pogotowie – nakazałam Lace, a ta trzęsącymi się rękoma wybrała numer. Ja w tym czasie próbowałam go reanimować. Na pierwszy rzut oka zobaczyłam, że ma złamany nos i ranę głowy, a jego prawa ręka była wykręcona w nienaturalny sposób. Wiedziałam, że jego szanse na przeżycie maleją z każdą chwilą.

Pogotowie przyjechało po dziesięciu minutach, miałam nadzieję że Todd przeżyje. Kiedy karetka zabrała go do szpitala, poczułam, że muszę z kimś porozmawiać, a jedyną osobą jaka przyszła mi do głowy był Tommy. Zadzwoniłam do niego, przytulając Lacey, która płakała i była w szoku.

- Wiesz, gdzie mieszka mój były mąż? – zaprzeczył, więc szybko wytłumaczyłam mu drogę. – Ale weź taksówkę, nie przyjeżdżaj swoim samochodem, tylko taksówką, dobrze? – mówiłam, starając się opanować drżący głos.
- Ale co się stało? – spytał, ale było już za późno, rozłączyłam się. Wiedziałam że jestem teraz potrzebna Lacey, bardziej niż kiedykolwiek.

Mikołajek

Granmor

Hmmmm będzie rozumiem.... tajemnica pt co lub kto zabił Todda?

Co mogę powiedzieć.... Nie do końca wiem gdzie w czasoprzestrzeni sobie "wrzucić" wydarzenia sezonu 4. Ale jeśli chodzi o sam warsztat, dialogi baaardzo fajne. Panuje tu zdecydowanie inny klimat niż w samym BOP, przynajmniej według mnie i póki co, ale nie uważam tego za wadę. Prawdę mówiąc, klimat BOP nie zawsze mi odpowiadał, tu widzę więcej z DH [właśnie tajemnicę śmierci Todda] i to mnie o wiele bardziej cieszy. Czekam na rozwinięcie akcji, autopsje i w ogóle.... *.* Brawo!

PaulaTwoja:) · Gość

Twoje zdolności, Aniu są zdumiewające. Twoje dzieła bardzo wciągają, ciężko jest się oderwać od czytania. Gratuluję

Gość

megan

Ufffff... muszę przyznać, że mi ulżyło, widząc, że ktoś przeczytał tego ff'a, bo bardzo się bałam tego, jak zostanie on przyjęty Smile

Q.m.c.

ahhhh BoP 4

bardzo przyjemnie się czyta, byłam bardzo ciekawa tego jak wyglądałyby dalsze losy Megan i Tommy'ego, więc może w jakimś stopniu ten ff zaspokoi moją ciekawość

megan

Odcinek 3 „Trudne doświadczenia”

- Hej – zawołał za mną Tommy, kiedy wchodziłam do windy. – Zaczekaj na mnie – krzyknął i chwilę potem zatrzymał ręką drzwi, które już się zamykały. – Wybierasz się do Kate?
- Chyba tak – uśmiechnęłam się. – Jeśli mama będzie miała czas by zostać z Lacey, to tak.
- Ja też mam zamiar pójść, więc może wybierzemy się razem? No wiesz, jako para – uśmiechnął się.
- Tommy – jęknęłam. – Może najpierw pójdźmy na randkę? No wiesz, jak normalne pary, zanim ogłoszą, że są razem.
- Okej, zapraszam cię dzisiaj na obiad. Czy to może być uznane jako randka? – odgarnął kosmyk moich włosów i pocałował mnie. Boże, jak on dobrze całował. Zawsze wtedy zapominałam o całym świecie.
- Tommy – jęknęłam rozmarzona. – Jeśli zatrzymasz teraz windę i dokończysz to, co zacząłeś, to będzie nasza pierwsza randka. Jeśli kiedy wyjdziemy, pójdziemy na kawę, to będzie druga randka, a kiedy zjemy ten przeklęty obiad to będzie trzecia randka. Impreza u Kate będzie czwartą, więc chyba możemy tam pójść jako para.
Zanim się obejrzałam winda stanęła, ale drzwi się nie otworzyły. Tommy się uśmiechnął.
- A więc pierwsza randka – powiedział i zaczął robić rzeczy przez które miałam ochotę krzyczeć.

Wyszliśmy z windy uśmiechając się.
- To jak, kawa od razu czy chcesz trochę odpocząć? – spytał zawadiacko Tommy.
- Muszę wracać do Lacey – odparłam nieco zawiedziona. Miałam ochotę na znacznie więcej. – Zadzwonię do ciebie – uśmiechnęłam się i wsiadłam do samochodu. Kilka minut później byłam w domu.
- Lacey – zawołałam. – Gdzie jesteś?
- U siebie – krzyknęła moja córka niepewnym głosem. Znowu płakała. Westchnęłam i weszłam do jej pokoju. Lace leżała na łóżku. W ręce miała książkę.
- Kochanie – szepnęłam siadając koło niej. – Wiesz, że tacie nic nie będzie, prawda?
- Ale tamci lekarze mówili, że jest z nim bardzo źle – Lacey zaczęła łkać. Wzięłam głęboki oddech.
- Lacey, tata został bardzo ciężko pobity – powiedziałam, zakładając jej kosmyk włosów za ucho –jego stan jest wciąż krytyczny i wszystko może się zdarzyć, ale nie pomożesz mu, jeśli będziesz płakać, wiesz o tym? – pogładziłam ją po głowie.
- Pojedziemy do niego?
- Dzisiaj nie mogę, ale jeśli chcesz mogę zabrać cię na przyjęcie urodzinowe do doktor Murphy – otarłam jej łzę z policzka, a ona delikatnie pokiwała głową.
Chwilę później siedziała obok i patrzyła na mnie uśmiechając się.
- Co? – spytałam zdziwiona.
- Zapomniałaś o guziku – wskazała na moją bluzkę.
- Och – jęknęłam zawstydzona i zaśmiałam się. Pogładziłam Lacey po głowie i wstałam z łóżka. – Przebierz się. Za pół godziny wychodzimy – powiedziałam i opuściłam jej pokój.

Wzięłam szybki prysznic, przebrałam się i byłam gotowa do wyjścia. Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Pobiegłam je otworzyć. Za progiem stał Tommy.
- Wow – uśmiechnął się i omiótł mnie wzrokiem. – Wyglądasz… wow.
- Nie podlizuj się – zaśmiałam się i wpuściłam go do środka. – Zaraz wychodzimy. Ach, Lacey jedzie z nami.
- Mamo, kto to? – krzyknęła Lace, ale zanim zdążyłam odpowiedzieć stanęła obok mnie.
- Hej, dzieciaku – uśmiechnął się Tommy, a Lacey mruknęła coś w odpowiedzi.
- To ja zostawię was samych – uśmiechnęła się. – Za pięć minut będę gotowa.
- Lace… – jęknęłam za nią i uśmiechnęłam się do Tommy’ego.

Kiedy Kate robiła imprezę to była to naprawdę wielka impreza. Kiedy Tommy podjechał pod jej dom, nie miał gdzie zaparkować. Ostatecznie stanął gdzieś na końcu ulicy.
- Nie sądziłem, że będzie to przyjęcie na miarę rozdania Oscarów – jęknął Tommy, kiedy przekroczył próg domu Kate i zobaczył, że całe pomieszczenie wypełnione jest ludźmi.
- Tylko Oscary? Jak dla mnie to festiwal w Cannes, brakuje tylko limuzyn i czerwonego dywanu – uśmiechnęłam się i w tym samym momencie podeszła do nas Kate.
- Hej – uśmiechnęła się do nas. – Miło was widzieć.
- Ciebie też – odwzajemniałam uśmiech, złożyłam jej życzenia i dałam prezent.
- Nie musiałaś – wzięła pakunek i położyła go obok innych. – Więc, co u ciebie słychać? Jak Lacey sobie radzi? – spytała, kiedy zostałyśmy same.
- Wciąż przeżywa to, co się stało, ale nic jej nie będzie – uśmiechnęłam się. – A teraz opowiadaj, poznałaś tutaj kogoś czy nie ma tu zbyt wielu atrakcyjnych facetów?
- Wszyscy, których widzisz są żonaci – udała smutek. – Oprócz Tommy’ego – zaśmiała się.
- Taa… - nie chciałam wyprowadzać jej z błędu.
- Kate – usłyszałam za sobą męski głos.
- Przepraszam – uśmiechnęła się blondynka. – Burmistrz mnie woła – powiedziała i już jej nie było. Odszukałam wzrokiem Tommy’ego. Stał obok stołu z ponczem.
- Proszę, chodźmy stąd – jęknął, kiedy do niego podeszłam i podał mi kieliszek z szampanem.
- Wiesz, że nie możemy – uśmiechnęłam się. – Gdzie Lacey?
- Och, z pewnością bawi się lepiej od nas. Poznała jakiegoś chłopaka i pewnie z nim rozmawia.
- To chyba dobrze – uśmiechnęłam się. – Mam pomysł. Zaczekaj tutaj.

- Kate – chwyciłam ją za ramię. Odwróciła się.
- Tak?
- Wiesz co, bardzo cię przepraszam, ale strasznie boli mnie głowa. Wzięłam tabletkę, ale ta muzyka tylko pogarsza sprawę. Mogłabym się gdzieś położyć? – spytałam, pocierając czoło teatralnym gestem.
- Um… Idź na górę. Ostatnie drzwi po lewej – uśmiechnęła się.
- Dzięki – rzuciłam, ale ona już mnie nie słyszała. Wróciłam do Tommy’ego. – Za pięć minut przyjdź do ostatniego pokoju po lewej stronie na piętrze – uśmiechnęłam się. – Ale niech nikt cię nie zobaczy.

Piętnaście minut później oboje byliśmy w sypialni Kate. Czuliśmy się jak u siebie i zachowywaliśmy się jak u siebie.
Najpierw Tommy zdjął ze mnie sukienkę, potem ja z niego garnitur. Chwilę później byliśmy w łóżku i całowaliśmy się namiętnie.
- To która to już randka? – spytał Tommy.
- A czy to ważne – jęknęłam, oplatając jego język swoim. Było nam tak cudownie.
I w tedy otworzyły się drzwi do sypialni, a ja odskoczyłam od Tommy’ego.
- Megan, chcesz trochę tor… - Kate patrzyła to na mnie, to na Tommy’ego wyraźnie zaskoczona. – Więc tak teraz leczysz ból głowy?
- Kate… - jęknęłam. – Wytłumaczę ci to.
- Nie chce nic wiedzieć – powiedziała Kate zasłaniając oczy. – Nic nie widziałam. A gdyby ktoś mnie szukał, to jestem w sklepie. Kupuję nową pościel – powiedziała i zamknęła za sobą drzwi. Roześmialiśmy się.
- Widziałaś jej minę? – spytał Tommy.
- O tak – zaśmiałam się. – Chyba nigdy jej nie zapomnę.
- To co robimy? Udajemy, że nic się nie stało czy jest nam głupio i wychodzimy stąd?
- Um… może to pierwsze? – uśmiechnęłam się i wróciłam do całowania. Niestety i tym razem nie dane nam było dokończyć tego, co zaczęliśmy. Nastrój zepsuł mój dzwoniący telefon.
Pomyślałam że ten, kto chce zakłócić mi tą cudowną chwilę musi mieć poważny powód. Spojrzałam na wyświetlacz, ale numer nic mi nie mówił. Nacisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam telefon do ucha.
- Weź Lacey i jedźcie do mojego mieszkania. Muszę jechać do szpitala – krzyknęłam zakładając sukienkę.
Zanim zdążyłam się całkowicie ubrać, biegłam do samochodu.

Dziesięć minut później pędziłam szpitalnym korytarzem do sali Todda. Zobaczyłam, że z pokoju socjalnego wychodzi pielęgniarka.
- Hej, ty! – zwróciłam się do niej. – Nazywam się doktor Megan Hunt. Jestem z biura medycyny sądowej. Dziesięć minut temu, dostałam telefon, że coś jest nie tak z moim byłem mężem, Toddem Flemingiem. Chcę się zobaczyć z lekarzem prowadzącym. Teraz.
- Proszę pani, proszę tak do mnie nie mówić. I na pewno, w ten sposób nie sprawisz, że go wezwę. Teraz usiądź na tyłku, a on przyjdzie do ciebie tak szybko, jak będzie mógł.
Chciałam coś powiedzieć, ale pielęgniarka odwróciła się i poszła w drugą stronę.
- Zakładam, że mówiłaś o mnie – odezwał się lekarz, którego poznałam, kiedy Lacey była w szpitalu. – Znów się spotykamy.
- Mój były mąż. Co się stało?
- Nastąpiło zatrzymanie akcji serca, na szczęście udało nam się przywrócić go do życia. Będziemy go obserwować. Jednak jego serce jest tak słabe, że następna doba będzie kluczowa. Teraz go przenosimy. Niech pani da nam kilka minut, a pielęgniarka ją do niego zaprowadzi.
Nie wiedziałam co myśleć. Jak mam powiedzieć córce, że jej ojciec może w każdej chwili umrzeć?

Q.m.c.

Jak do tej pory...mój ulubiony odcinek!

Jeśli nadal będzie się tak rozkręcało, to będę nękała Cię o kolejny sezon Laughing

Bardzo podoba mi się fakt, że akcja skupia się na życiu prywatnym bohaterów, a nie na wątkach kryminalnych czy medycznych (duży plus za imprezę urodzinową Kate i akcję w sypialni

xD). Numerek w windzie...gdyby był prawdziwy sezon 4 BoP nie wyobrażałabym sobie, żeby mogłoby go zabraknąć, więc kolejny plus za tą "scenę"

Kolejny plus, za coraz lepsze dialogi iii nawiązanie do DH :

Mikołajek

Popieram poprzedniczkę.

megan

Mikołajek

Giętki język i fajne opisy. Ja tak nie umiem, więc chylę czoła przed Tobą i każdym pisarzem na tym forum.

megan

Mam nadzieję, że Granmor mi wybaczy, albowiem...